Θυμάσαι που τραβήξαμε για την Ανατολή, μα ο δρόμος μας έβγαλε στην Δύση; – πόση απογοήτευση νιώσαμε όταν όλα γύρω μας έγιναν πιο σκοτεινά. Θυμάσαι που ορκιζόμασταν πως όλη η ζωή μας θα μοιάζει καλοκαίρι; - λυπημένους και απογοητευμένους μας βρήκαν τα πρωτοβρόχια! Θυμάσαι που τα τραγούδια μας έβγαιναν μέσα από την ψύχη μας, δυνατά; - τώρα δεν τραγουδάμε πια κι αν τραγουδάμε, δεν γλεντάμε. Θυμάσαι που υμνούσαμε την ζωή, βράδυ, πρωί; - τώρα την ζωή την φοβόμαστε, αν δεν την καταριόμαστε κιόλας…
