"Καί ντό τυλίεις κι άποτιλίεις τή λετσεκί σ’ τά τέκια; Σ έμέν τσαλούμα μή πουλείς τά παλαιά μ’ έφέκα" (Τι τυλίγεις και ξετυλίγεις το τσεμπέρι σου; Σκερτσάκια μη με πουλάς, ξέχνα τα τα παλιά). "Πορπατεί καί πάει όμάλα, τ’ όρταρόπ’ άτ'ς άρνομάλλα, πορπατεί καί πάει τίκια, τ’ όρταρόπ’ άτ’ς ειν’ τιφτίκια" (Πάει ίσια στο δρομί, τα καλτσάκια της μαλλί, πάει πάνω, πάει ίσια, τα καλτσάκια της τιφτίκια). "Τέρεν μάννα πώς χορεύω, τά παπούτσα μ’ αν’ κι παίρω, την ηήν κατατρυπαίνω καί τή σκύλλ’ τόν γιόν…

Οι επωδές των δίστιχων ήσαν αρκετές, λίγες ήταν τούρκικες· ως επωδές χρησιμοποιούνταν επιφωνήματα, φράσεις, στίχοι, ολόκληρα δίστιχα και τετράστιχα. Τα παλιά τραγούδια είχαν δικές τους επωδές, δηλ. που δεν τις χρησιμοποιούσαν άλλα τραγούδια. Π.χ. της Τρίχας το γεφύρι είχε στο τέλος του πρώτου στίχου: έλα, δάφνε 'μ πόταμε στο τέλος του δευτέρου και δαφνέ 'μ και μυριγμένε στην επανάληψη του δεύτερου και δαφνε 'μ σκουτουλιγμένε, στο τέλος του τρίτου: κορ ανάμνον, κορ ανάμνον και στο τέλος του…

Ο ήλον εβασίλεψεν και μάνα τη λάμπαν άψον εγώ θα φεύω ’ς σο στρατόν εσύ καθ’ κά και κλάψον. Η ξενιτεία κι ο θάνατον και τα δύο πα έναν είναι κι εζύαξαν κι ετέρεσαν η ξενιτεία βαρύν εν’. Κόρη μ’, έβγα ’ς σο παραθύρ' την τραγωδία μ’ άκ’σον Πουρνά θα φεύω ’ς σο στρατόν εσύ καθ’κά και κλάψον. Εμέν' μάνα 'κ' εγέννεσεν κι εμέν’ κύρης 'κ' εποίκεν Εμέν' κορόνα ξέρασεν’ ς σην ξενιτάν εφέκεν. Τον ξενιτεμένον τον άνθρωπον βαρέα μ' ερωτάτε σκούται και ’ς σα μεσάνυχτα φορεί να πάει να χά’ται. Η κεμετζέ…

Το σεβταλούκ ντο λες εσύ, πασκίμ τρανόν δουλείαν, εφτάς κάτας πορπάτεμαν και πεντικού λαλίαν. Τρία κορτσόπα έμορφα χλωρόν χορτάρ’ θερίζνε, εκάτσαν κι αναπάουνταν, για τον άντραν νουνίζνε. Οι πεκιάρ’ ντο αρρωσταίνε, ας λέγω σας για ποίον, ντο κείνταν ολομόναχοι χειμωγκονί’ σον κρύον. Θεία μ’ πε το κορτσόπο σου, πολλά μη τυριαννίζ’ με, σίτια κοιμούμαι νόστιμα, χαντιλιάζ’ κι εγνεφίζ’ με. Χρωστώ καί ’κι χρωστούνε με, αν θέλω παίρω κι άλλα, εμέν η κόρ’ που εγάπεσεν, ζαέρ’ έτονε λάλα. Ντ’ εβγάλω…